Hoewel onze Charlotte een echt “meisje-meisje” is dat dol is op mooie jurkjes en rokjes, mooi gelakte nageltjes en eindeloos spelen met haar mooie lange haar, is ze ook een paardenmeisje. Waar ze normaal haar neus ophaalt voor alles waar ze vies van kan worden, maakt haar dat bij haar geliefde paardjes helemaal niets uit. Ze poetst en borstelt dat het een lieve lust is en helpt zelfs mee de boxen uit te mesten.
Onze persoonlijk begeleidster voor Charlotte, Mau, is dol op paarden. Toen Charlotte zes jaar was, kwam zij met het idee om Charlotte een keer mee te nemen naar de manege waar zij toen les gaf. Paardrijden is immers goed voor Charlotte’s motoriek en zelfvertrouwen. En het is natuurlijk ook gewoon heel leuk en gezellig om met die paardjes te tuttelen. Het bleek een schot in de roos! Charlotte vond de paardjes geweldig en kreeg er geen genoeg van om de paardjes te poetsen en te knuffelen. Het rijden zelf vond ze eerst wat minder, maar met Mau of mama naast het paardje wende dat gelukkig ook heel snel. De hele week had ze het over “haar” paardjes en iedere dag vroeg ze wel 100 keer wanneer het weer tijd was voor haar volgende paardrijles. Het was ook leuk dat ze het paardrijden samen met haar zusje Caitlyn kon doen en zelfs de kleine Liam werd af en toe even voor de show op een paardje gezet.
Toen Mau haar eigen paard Itske, een prachtige en heel lieve Friese merrie, kreeg, werden er aan het plezier van het paardrijden ook belangrijke levenslessen toegevoegd: heb vertrouwen in je eigen kracht en kunnen en als je je best doet, kun je alles leren.
In eerste instantie vond Charlotte die grote zwarte Fries namelijk echt doodeng. Ze durfde niet eens bij Itske in de buurt te komen. Maar met heel veel liefde en geduld en stapje voor stapje liet Mau haar aan Itske wennen. Eerst aaien, appeltje geven, onder haar hoofd doorlopen, poetsen, een voorzichtig rondje lopen met Itske aan het halstertouw waarbij Itske braaf met Charlotte meeliep en bij “Ho” meteen stopte. Langzaam leerde ons meisje zo dat Itske echt niet anders was dan de pony’s waar ze eerst altijd mee reed en dat ze net zo goed de controle over Itske kon hebben als over die veel kleinere pony’s. En uiteindelijk overwon Charlotte zelfs haar laatste angst en durfde ze op Itske te rijden. Zo mooi om te zien en zo trots op ons kleine meisje op dat grote zwarte paard! Daarbij deed het echt wonderen voor Charlotte’s zelfvertrouwen. Je zag haar gewoon groeien als ze, onder het toeziend oog van Mau, stralend van trots haar rondjes door de bak maakte.
Helaas werd Itske ziek en moest Mau afscheid van haar nemen. Charlotte moest haar grote zwarte vriendinnetje missen en ook de paardrijlessen werden voorlopig even on hold gezet.
Sinds kort verzorgt Mau echter regelmatig de paardjes van een vriendin van haar. En die vriendin is zo ontzettend lief geweest om Mau toestemming te geven om op vrijdagmiddag ook onze Charlotte mee te nemen naar de paardjes. Sinds een paar weken kan Charlotte dus weer iedere vrijdag naar hartelust paardjes knuffelen en verzorgen. Ze geniet dan ook weer met volle teugen en dat heeft ze ook wel verdiend na een zwaar schooljaar waarin ze twee keer drie maanden thuis heeft gezeten door Corona en door dat afschuwelijke pestverhaal op de JP Heijeschool. Hopelijk kunnen de paardjes haar helpen om haar zelfvertrouwen, dat hierdoor toch een behoorlijke knak gekregen heeft, weer op te bouwen.
Afgelopen vrijdag heeft ze voor het eerst weer echt gereden. Hoewel ze Gigant pas een paar weekjes kent, klom ze na al die tijd weer in het zadel alsof het gisteren was en maakte ze triomfantelijk haar eerste rondje door de bak.
Nino en ik zijn zo trots op ons kleine dappere paardenmeisje. Wat er ook gebeurt, onze lieve Charlotte laat zich mooi niet klein krijgen!