Nino en ik doen ons uiterste best om altijd op onze Charlotte te letten en ervoor te zorgen dat ze niet in potentieel gevaarlijke situaties terecht kan komen. Alle goede bedoelingen ten spijt, zijn we deze zomer toch een keer ongelofelijk de mist in gegaan. Gelukkig had Charlotte een uitstekende Engelbewaarder (dankjewel lieve Robin🦋) maar de manier waarop ons meisje zelf met de situatie omging, heeft ons pas echt versteld doen staan!
Deze zomer waren we weer lekker een paar weekjes in Limburg. Hoewel we zelf in Koningsbosch gelukkig geen last hadden van het hoge water, strooide dit soms wel roet in het eten bij uitjes. Zo was de Outlet in Roermond bijvoorbeeld een tijdje dicht waardoor er tot verdriet van mama en Charlotte even niet geshopt kon worden.
Ook toen we een avond een hapje gingen eten bij restaurant “De dwaze herder” in Gronsveld bij Maastricht werden we met het hoge water geconfronteerd. Het regende die avond wel weer eens pijpenstelen maar opeens stond de Brandweer op de stoep. Vlakbij, in Randwijck, was het water door de regen erg snel aan het stijgen waardoor de kans bestond dat er wegen afgesloten zouden moeten worden. Het restaurant moest dus per direct dicht en wij moesten ook weg. Gelukkig waren we net klaar met eten, dus ik ging met Charlotte en Caitlyn afrekenen terwijl Nino met Liam de auto ging halen.
In de stromende regen stapten we snel in de auto. Caitlyn achterin aan de passagierskant en Charlotte achterin aan de bestuurderskant. Ik ben er echt nog steeds van overtuigd dat ik de autodeur hoorde dichtslaan voordat Nino wegreed…..
Een minuut later, net toen we de oprit van de A2 opdraaiden, zei Liam opeens droogjes “We zijn Lotte vergeten”! “Hou op Liam, dat zijn geen grapjes, ik schrik me rot”, zei ik nog, maar toen zei Caitlyn “Nee echt mam, ze zit niet in de auto”!
Ik dacht dat ik helemaal gek werd. We zaten net op de A2 en konden dus niet meer meteen omkeren. Het restaurant nam de telefoon niet op en ook Charlotte nam haar mobieltje niet op. Terwijl Nino met 200 kilometer per uur naar de eerst volgende afslag racete om te kunnen keren, belde ik in blinde paniek de politie. Ik was echt doodsbang dat Charlotte achter ons aan gerend was en ergens in de stromende regen rondzwierf, of erger nog, aangereden zou worden. Door de paniek kon ik echter totaal niet meer uit mijn woorden komen dus voor de politie doorhad wat er nu precies aan de hand was, sjeesde Nino alweer de parkeerplaats van “De dwaze herder” op.
En toen bleek hoe slim en relaxed ons meisje zelf met de hele situatie om was gegaan. In plaats van in paniek te raken en achter ons aan te rennen, was ze rustig terug gegaan naar het restaurant. Ze had aangeklopt en netjes gevraagd of ze even binnen op papa en mama mocht wachten want die zouden haar vast zo weer komen ophalen.
Ik kon wel door de grond zakken van schaamte dat we zomaar waren weggereden zonder onze dochter, maar tegelijkertijd barstte ik zowat uit elkaar van trots over hoe goed ze dit had aangepakt en hoe rustig ze (in tegenstelling tot haar mama!) gebleven was.
Ik ben echt zo vaak bang voor de toekomst en vraag me iedere dag wel een keer af hoe Charlotte zich ooit zonder ons gaat redden. Deze avond liet mijn meisje me echter zien dat ze in geval van nood echt wel haar mannetje kan staan en dat het met haar toekomst vast veel beter gaat dan ik mij nu kan voorstellen.
Oh en mocht iemand het zich afvragen, tegenwoordig checken we echt minstens drie keer of iedereen wel veilig in de auto zit voor we wegrijden!