Als klein meisje leerde ik de wijze les: “Als je niets aardigs kunt zeggen, zeg dan maar liever niets”. Een facebook post van een van mijn Amerikaanse Grin vriendinnen liet me hier vanavond weer aan denken. Haar boodschap was: maak nooit negatieve opmerkingen over een kind of over zijn handicap waar het kind bij is. Dat lijkt een open deur intrappen, maar helaas geldt dat toch niet voor iedereen.
Ik denk dat alle ouders met een kind met een handicap dit wel herkennen: de starende en vaak misprijzende blikken naar je kind en, veel erger nog, de ondoordachte en intens kwetsende opmerkingen die mensen over je kind kunnen maken. Vaak keihard, zodat niet alleen jij, maar ook je kind het hoort. Charlotte mag dan een verstandelijke beperking hebben, ze snapt heel goed hoe dom en gemeen die opmerkingen zijn en het raakt haar echt.
Vroeger stond ik dan mijn tranen te verbijten, maar intussen dien ik dit soort idioten gewoon van repliek. Waarom zou ik immers mijn “fatsoen” moeten houden als deze mensen mij en mijn dochter overduidelijk niet dezelfde dienst willen bewijzen?
Ik herinner me een incident van een paar jaar geleden. Het was vlak voor Kerst en ik was, nadat ik Charlotte had opgehaald bij de J.P. Heijeschool, nog snel even de Lidl in Hoofddorp binnengevlogen voor wat last minute kerstboodschappen die ik in Badhoevedorp niet meer kon krijgen. Bij de non food liep ik tegen een leuk snoer kerstlichtjes met engeltjes aan die ik graag wilde hebben. Helaas was dit exemplaar al uitgepakt en kon ik zo snel geen ander, nog verpakt, exemplaar ontdekken. Voor ik het goed en wel in de gaten had, ging Charlotte dus wel even om hulp vragen en stapte ze op de eerste de beste persoon af die ze zag. Helaas was dit een soort Hell’s Angel, twee meter lang, van kop tot teen onder de tattoos en piercings en nou niet direct het toonbeeld van een kindervriend.
Ik hield mijn hart al vast maar dat bleek echt helemaal nergens voor nodig. Ik had die vent wel kunnen zoenen, zo aardig, lief en geduldig was hij met Charlotte toen hij haar uitlegde dat hij haar niet kon helpen omdat hij niet bij de Lidl werkte, maar dat die mevrouw daarginds met het Lidl shirtje dat vast wel zou kunnen.
Na hem vriendelijk bedankt te hebben gingen Charlotte en ik met onze boodschappen en met onze nieuwe kerstlampjes naar de kassa. Daar stonden twee keurige oudere dames, echt prototype lieve oma. Maar opnieuw bleek uiterlijk helemaal niets te zeggen over iemands innerlijk. Terwijl Charlotte vrolijk en enthousiast tegen mij stond te kletsen, bekeken ze haar met een afkeurende blik van kop tot teen. Vervolgens gingen ze op luide toon even met elkaar bespreken wat er allemaal wel niet mis was met mijn kind. Als ze zich namelijk zo “kinderachtig” stond aan te stellen, was ze vast niet helemaal goed in haar bovenkamer…..
Ik hoorde dat, maar Charlotte hoorde het natuurlijk ook. Ik stond echt mijn woede en mijn tranen te verbijten en dat werd er beslist niet beter op toen Charlotte me vroeg waarom die twee mevrouwen zo onaardig tegen haar waren. Ze had toch zeker niets fout gedaan? Ik kon haar alleen maar een dikke knuffel geven en uitleggen dat helaas niet iedereen zo lief is als die mijnheer van net bij de kerstlampjes. En dat je het vermogen tot vriendelijkheid en empathie helaas ook niet aan iemands uiterlijk kunt aflezen.
Sinds die dag probeer ik zelf altijd iets aardigs te zeggen tegen of even vriendelijk te lachen naar kindjes met een beperking en / of hun ouders. Immers, een beetje vriendelijkheid en een complimentje kosten niets en kunnen je zoveel goed doen.