Ken je die dagen waarop alles tegenzit en werkelijk niets van een leien dakje gaat? Waarop je je groen en geel loopt te ergeren? En krijg je dan ook de onbedwingbare neiging om keihard te gillen? Nou ik wel en vandaag is echt zo’n dag!
Lees en gil maar mee.
Gisteren heeft onze Yorkie Juul per ongeluk in mijn vinger gebeten toen hij er iets te enthousiast en gehaast met een snoepje vandoor ging. Geen big deal maar het betekent wel dat ik nu een tetanusprik nodig heb. Vanochtend dus even snel de huisarts bellen voor een afspraak. Nou, niet dus. Maar liefst 13 wachtenden voor me, ruim 20 minuten in de wacht en ik mag alleen met een mondmaskertje op naar de praktijk. Chips, waar had ik die dingen nu toch ook al weer verstopt?
Nu ik haar eindelijk aan de lijn heb, gelijk ook maar even een potje wrattenzalf aan de doktersassistente gevraagd. Ik heb zelf namelijk een wratje op mijn wijsvinger en ook Caitlyn heeft 2 wratjes op haar hand. De apotheek heeft het wonder boven wonder eens een keertje op voorraad, maar het kost wel de lieve som van bijna 26 Euro. Hoezo moet ik dat weer zelf betalen? Zijn de bijna Euro 300 per maand voor mijn ziektekos-tenverzekering nog niet genoeg soms?
Caitlyn is nog een beetje ziek vandaag, misselijk, hangerig en snuffig. Is er soms toch iets meer aan de hand? Ja, ze maakt zich vreselijk druk of ze groep 8 wel aankan en of ze de middelbare school wel leuk gaat vinden. Tijd voor een goed gesprek van moeder tot dochter, een fikse peptalk en crisisoverleg met papa. Gelukkig heeft ze morgen toch al een afspraak met haar psycholoog en kunnen we haar dus ook meteen inseinen. Als we dan toch bezig zijn, gelijk ook maar even Caitlyn’s juf mailen, misschien dat die ook nog eens met haar hierover kan praten. Caitlyn heeft namelijk een schat van een juf. Ze reageert ook vrijwel meteen en ze wil ook graag met Caitlyn hierover in gesprek. Alleen zit ze nu net in de RAI voor een coronatest en is ze nu dus zeker voor 10 dagen uit de running. Arme juf en arme Caitlyn.
De telefoon gaat. De juf van Charlotte. Of ik haar maar meteen wil komen halen want ze is verkouden. De juf en ik weten allebei dat het geen corona is (want ze heeft het overduidelijk van papa en die testte negatief) maar ze moet toch meteen worden opgehaald. Ondanks de richtlijnen van het RIVM dat kinderen tot 12 jaar met een verklaarbare neusverkoudheid die NIET in contact zijn geweest met een coronapatiënt wel gewoon naar school mogen.
Alsof Charlotte nog niet lang genoeg thuis gezeten heeft en het ook wel prima af kan zonder onderwijs!
Toch maar weer op naar Cruquius dus. In coronatijd mogen ouders niet de school in en moeten ze zich melden bij de hoofdingang. Zo gezegd zo gedaan. Na “slechts” 10 minuten wachten, krijg ik te horen dat ik toch naar Charlotte’s vaste ingang toe moet. Daar is Charlotte echter ook in geen velden of wegen te bekennen. Na er maar weer eens een telefoontje aan gewaagd te hebben, komt ze eindelijk naar beneden en kan ik mijn verdrietige meisje proberen uit te leggen waarom ze nu alweer niet naar school mag. Maar hoe leg je iets uit dat je zelf eigenlijk ook niet snapt?
Thuis maar even bellen met de directie dan, want dit voelt toch wel heel erg krom. Helaas is de adjunct directrice voor het VSP morgen pas bereikbaar.
Laten we dan maar meteen een coronatest voor Charlotte regelen. Dan staat tenminste onomstotelijk vast dat ze geen corona heeft en kan ze hopelijk weer zo snel mogelijk terug naar school. Ondanks wat hoesten en een snotneusje is ze namelijk echt totaal niet ziek. Nadat drie keer de verbinding verbroken is en ik ongeveer een uur in de wacht heb gehangen, krijg ik eindelijk de afsprakenlijn voor coronatesten. Helaas kunnen ze geen afspraak voor me inplannen. Voor kinderen met een beperking zijn er namelijk speciale testlocaties waar meer tijd genomen kan worden en waar deze kinderen extra zorg en aandacht krijgen. Hiervoor kan ik echter alleen een afspraak maken via de GGD Kennemerland. Ik wordt dus doorverbonden met de GGD Kennemerland en krijg het nummer voor als dit mis gaat. Na weer 30 minuten in de wacht bij de GGD Kennemerland, wordt de verbinding opeens verbroken zonder dat ik iemand gesproken heb. Dit gebeurt ook de vier pogingen daarna. Ondertussen hang ik dus alweer 1,5 uur in de wacht zonder een stap dichter bij een coronatest voor Charlotte te zijn. Ten einde raad bel ik de landelijke afsprakenlijn maar weer terug met de vraag of er misschien nog een ander nummer is dat ik met meer succes kan bellen. Na hier slechts 15 minuten in de wacht te hebben gehangen, krijg ik gelukkig al iemand aan de lijn. Alleen kunnen ze mij helaas geen ander nummer geven, want…… ER ZIJN HELEMAAL GEEN APARTE TESTLOCATIES VOOR KINDEREN MET EEN BEPERKING! Gelukkig kan ik nu wel via de afsprakenlijn direct een test voor Charlotte inplannen. Woensdag om kwart voor 1 kan ze terecht in Vijfhuizen. Eerdere opties zijn er niet.
Hetgeen betekent dat Charlotte deze week waarschijnlijk toch weer de hele week thuiszit. Het kan namelijk tot wel 48 uur duren voor de uitslag van de test bekend is. Ook kan ik dan zelf niet met Charlotte mee naar de test omdat ik zelf om 1 uur weer eens bij het UWV op gesprek moet (en daar zie ik ook als een berg tegenop). Gelukkig kan papa wel met Charlotte mee en omdat hij zelf ook getest is, is dat misschien nog niet eens zo verkeerd.
Tussendoor nog even gebeld met het Radboud UMC in Nijmegen dat zonder overleg een afspraak verzet naar een voor ons onmogelijk tijdstip. Daarna gebeld met de SVB die na ongeveer 2 maanden het WLZ PGB voor Charlotte ook nog steeds niet helemaal vlekkeloos op de rit heeft staan.
En dan is de middag gelukkig voorbij, ben ik de hele dag geen steek opgeschoten, heb ik echt barstende hoofdpijn en een onbedwingbare neiging om heel hard te gaan gillen.
Thank God for valdispert!